ငွက္ပိတုန္းကုိ ျမင္ဖူးပါလိမ့္မည္။ ပုံစံက ႏႈတ္သီးရွည္ၿပီး ခြ်န္သည္။ အေမြးအေတာင္လွပသည္။ ေလထဲတြင္ တေနရာထဲ၌ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အေတာင္ပံတစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ၿပီး ပ်ံ၀ဲေနႏုိင္သည့္ ငွက္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ အရြယ္မွာ စာကေလးကုိယ္လုံးသာသာ ရွိၿပီး၊ ပိတုန္းတစ္ေကာင္၏ လွ်င္ျမန္ျခင္းမ်ိဳးရွိသျဖင့္ ငွက္ပိတုန္း ( Hummingbird ) ဟု ေခၚပုံရသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ၀တ္ရည္စုတ္ငွက္ဟု ေခၚၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ငွက္ပိတုန္း အေၾကာင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ စၾကားဖူးခဲ့သည္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဗယ္လ္ဆုရွင္ ၀မ္ဂါရီမာသုိင္း (၁၉၄၀ - ၂၀၁၁) ၏ အင္တာဗ်ဳးတစ္ခုတြင္ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္လည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ငွက္ပိတုန္း ပုံျပင္အေၾကာင္း ထည့္သြင္းေျပာၾကားတတ္သျဖင့္ သူမကုိ ငွက္ပိတုန္းငွက္အျဖစ္ပင္ တင္စားျခင္းခံရပါသည္။ မာသုိင္းကုိယ္တုိင္က ထုိပုံျပင္ကုိ ရည္ညြန္းရသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ အရွံဳးမေပးစတမ္း ေဆာင္ပုဒ္ႏွင့္ ထပ္ခါတလဲလဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းကုိ တင္ျပလုိျခင္း ျဖစ္သည္။
တစ္ခါက ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုတြင္ ဧရာမေတာမီးႀကီး ေတာက္ေလာင္ခဲ့သည္။ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားမွာ အရွိန္ျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္ ေတာေကာင္မ်ားသည္ မီးေဘးလြတ္ရာ ေတာအုပ္အစပ္သုိ႔ စုရုံးထြက္ေျပးၾကရသည္။ အလွ်ံၿငီးၿငီးေတာင္ေလာင္ေနေသာ မီးကုိ အေ၀းမွ လွမ္းၾကည့္ရင္း ေတာတြင္းတိရိစၦာန္မ်ားသည္ ကူကယ္ရာမဲ့ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ထုိမီးကုိ ၿငိမ္းသက္ဖုိ႔အေရး မည္သုိ႔မွ်မႀကံႏုိင္၊ အားမထုတ္ႏုိင္ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိ ေတာတိရိစၦာန္မ်ားအနက္မွ အလြန္တရာအေကာင္ေသးငယ္လွသည့္ ငွက္ပိတုန္းကေလးကေတာ့ ထုိမီးႏွင့္ပတ္သက္ျပီး တစ္ခုခုလုပ္ႏုိင္ရမည္ဟု ယုံၾကည္လွ်က္ရွိသည္။
သူက “ ငါ့အေနနဲ႔ မီးလြတ္ရာထြက္ေျပးၿပီး အေ၀းကေန လက္ပုိက္ၾကည့္ေနတာမ်ိဳးမလုပ္ႏုိင္ဘူး၊ ဒီမီးၿငိမ္းရာၿငိမ္းေၾကာင္း ငါႏုိင္သေလာက္ လုပ္ၾကည့္မယ္” ဟု ဆုိကာ အနီးစပ္ဆုံးစမ္းေခ်ာင္းရွိရာသုိ႔ ပ်ံသန္းသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ႏႈတ္သီးျဖင့္ ေရတစ္စက္ခ်င္း စုတ္ယူလုိက္၊ မီးေတာက္ထဲသုိ႔ပ်ံသန္းကာ ၿငိမ္းသက္လုိက္ျဖင့္ မေနမနားၾကိဳးပမ္းေတာ့သည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ႔လုပ္ရပ္ကုိၾကည့္ေနေသာ အျခားတိရိစၦာန္မ်ားက သူ႔ကုိ ကုိယ့္ဒုကၡကုိယ္မရွာဖုိ႔၊ ေလာင္ေနေသာ မီးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ သူ႔ႏႈတ္သီးျဖင့္သယ္ႏုိင္ေသာ ေရစက္ပမာဏမွာ ေသးငယ္ေနသျဖင့္လက္ေလွ်ာ့လုိက္ဖုိ႔၊ သူ႔အေတာင္ပံေတြသာ မီးဟပ္ေလာင္ကြ်မ္းၿပီး အသက္ေသဖြယ္ရာရွိႏုိင္ေၾကာင္း စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေ၀ဖန္ေျပာဆုိၾကသည္။
ထုိတိရစၦာန္မ်ားအေနျဖင့္ စကားမ်ားေနမည့္အစား တႏုိင္တပုိင္စုေပါင္းျပီး ေရသယ္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ အလြန္ပမာဏမ်ားေသာ ေရကုိရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အားလုံးေဘးထြက္ထုိင္ေနၾကသည္။ မႏုိင့္၀န္ ထမ္းေနရေသာ ငွက္ပိတုန္းကုိပင္ အျပစ္တင္လုိက္ေသးသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ တိရိစၦာန္တစ္ေကာင္က ငွက္ပိတုန္းကုိၾကည့္ၿပီး မခ်င့္မရဲလွမ္းေမးသည္။
“ မင္းကုိယ္မင္း ဘာလုပ္ေနတယ္ဆုိတာေရာ သိရဲ႕လား ”
ငွက္ပိတုန္းကေလးက အခိ်န္ကုန္မခံႏုိင္သည့္တုိင္ ထုိေမးခြန္းကုိ ျပန္ေျဖလုိက္သည္။
“ ငါ လုပ္ႏုိင္သမွ်ေတာ့ အေကာင္းဆုံးလုပ္ေနတာပဲ ”
ပုံျပင္တုိင္းတြင္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ သင္ၾကားခ်က္မ်ား ရွိတတ္ပါသည္။ ငွက္ပိတုန္းေလးက ေပးေသာသင္ခန္းစာမွာ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းရွိသေရြ႕ လုပ္ၾကဖုိ႔ႏွင့္ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကုိ ႀကီးသည္ငယ္သည္ပဓာနမထားဘဲ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေလွ်ာ့ဖုိ႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ငွက္ပိတုန္းတုိ႔က်င္လည္ရာ တိရိစၦာန္ေလာကနည္းတူ၊ လူ႔ေလာကတြင္လည္း မီးေတာက္မီးလွ်ံႏွင့္တူေသာ အခက္အခဲမ်ား ရွိသည္။ ေဘးထုိင္ဘုေျပာေနၾကေသာ လူတန္းစားမ်ားလည္း အုံႏွင့္က်င္းႏွင့္ေတြ႔ရတတ္သည္။ အမ်ားကမျဖစ္ႏုိင္ဟု ထင္ေနေသာအရာကုိ ႀကိဳးစားပမ္းစား ယုံၾကည္သည့္အတုိင္း လုပ္ေဆာင္ေနသည့္လူမ်ားလည္း မရွိမဟုတ္၊ ရွိပါသည္။ ပုံျပင္ေတြထဲကလုိ ေလာကအက်ိဳးေဆာင္သည့္ လူအရည္အတြက္မွာ အမ်ားႏွင့္တစ္ေယာက္လုိ နည္းပါးေနသည္က ၀မ္းနည္းဖြယ္ ျဖစ္သည္။
ထုိလူနည္းစု၏ ကုိယ္က်ိဳးမဖက္ေသာေဆာင္ရြက္ခ်က္တုိင္းတြင္ ႀကီးစြာေသာ သက္ေရာက္မႈမ်ားရွိတတ္ၾကသည္။ အစပုိင္းတြင္ ထုိသက္ေရာက္မ်ားမွာ မသိသာလွသလုိ အေရးပါဖြယ္ရာဟုပင္ ထင္ဖုိ႔ခဲယဥ္းသည္။ လူရယ္စရာ ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေနႏုိင္ျပန္ေသးသည္။
လူအမ်ားစုအား ေတြေ၀ေၾကာက္လန္႔ေစသည္မွာ ထုိအစပုိင္းကာလ၏ ဆင္းရဲပင္ပန္းမႈတုိ႔ေၾကာင့္မ်ားလားဟု စဥ္းစားဖြယ္ရာ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလုံးက ထုိလူတစ္စု၏ လုပ္ရပ္အေပၚ မွီခုိအားထားလာရသည္မွာ မျငင္းႏုိင္ေသာ အမွန္တရားလည္း ျဖစ္သည္။
အခက္အခဲမ်ား၊ စိန္ေခၚမႈမ်ားႏွင့္ႀကံဳေတြ႔သည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရင္ဆုိင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ထြက္ေျပးသည္ျဖစ္ေစ ကုိယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္၏ ရလဒ္ကုိ ကုိယ္ခံစားၾကရပါသည္။ အမွားႏွင့္အမွန္ကုိ ခြဲျခားဆုံးျဖတ္ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ တစ္စုံတစ္ရာ အေျဖအတြက္ မဲခြဲရာတြင္လည္းေကင္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ မိမိ၏အဆုံးအျဖတ္အတြက္ တာ၀န္ယူရစၿမဲ ျဖစ္သည္။
မည္သည့္ဘက္မွမပါဘဲ ၾကားေနသည့္တုိင္ေအာင္ ထုိသုိ႔ၾကားေနျခင္းမွာလည္း သက္ေရာက္မႈရွိသည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွာ အျပဳသေဘာေဆာင္ မေဆာင္ဆုိသည္ကုိေတာ့ အခ်ိန္က အေျဖေပးသြားပါလိမ့္မည္။
အာဖရိကတုိက္ ကင္ညာႏုိင္ငံ၌ ၀မ္ဂါရီမာသုိင္း စတင္ဦးေဆာင္လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့ေသာ အစိမ္းေရာင္ဇုန္ လႈပ္ရွားမႈ (Green Belt Movement) သည္လည္း ထုိအခက္အခဲမ်ားအတြက္ ခြ်င္းခ်က္တစ္ခု မဟုတ္ပါ။ ၁၉၇၇ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ မာသုိင္း အေနျဖင့္ ကင္ညာႏုိင္ငံရွိ အိမ္ရွင္မမ်ား၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကုိ စုစည္းၿပီး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအတြက္ သစ္ပင္စုိက္ရန္ ေဆာ္ၾသလာေသာအခါ ျဖစ္နုိင္လိမ့္မည္ဟု မထင္ခဲ့သူမ်ားရွိခဲ့သည္။
ေနာင္တခ်ိန္တြင္ သစ္ပင္အေရအတြက္ေပါင္း သန္း ၄၀ မွ် ကမၻာႏွင့္အ၀န္းစုိက္ျပႏုိင္ျပီးသည့္အခါ ထုိစဥ္က သံသယမ်ားသည္ လူရယ္စရာျပန္ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ သူတုိ႔၏ေျခလွမ္းအစမွာ စိတ္အားထက္သန္သူမ်ားႏွင့္ အဆုိးျမင္တတ္သူမ်ားအၾကား ရုန္းကန္အျမစ္တြယ္ခဲ့ရေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သစ္ပင္တစ္ပင္ကုိစုိက္ပ်ိဳးခ်င္ေသာ မာသုိင္း၏ဆႏၵမွာ ျပည္သူ႔ဘ၀လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္တင္းလုိျခင္းမွအစျပဳခဲ့ပါသည္။ ထုိမွတဆင့္ သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈမွကာကြယ္ျခင္း၊ ေလာင္စာသုိမွီးျခင္း၊ ၀င္ေငြျမွင့္တင္ျခင္းတုိ႔အျပင္ အမ်ိဳးသမီးထုအခြင့္အေရး၊ လူ႔အခြင့္အေရးႏွင့္ဒီမုိကေရစီအထိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔လႈပ္ရွားသြားခဲ့သည္။ သစ္ပင္စုိက္သူတစ္ဦးသည္ ဒီမုိကေရစီအေရး ဘက္အထိ နယ္က်ယ္ေအာင္ လႈ႔ံေဆာ္ႏုိင္ေသာအခါ ကင္ညာအစုိးရမွ သူမအား ေထာင္ ႏွစ္ႀကိမ္ ခ်ပစ္ခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္ ငွက္ပိတုန္းစိတ္ဓာတ္ အျပည့္ရွိေသာ မာသုိင္းသည္ သူမ၏ တစုိက္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္တြင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဗယ္လ္ဆုခ်ီးျမွင့္ျခင္းကုိ ခံယူခဲ့ရပါသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏုိဗယ္လ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္သည္ ဒီမုိကေရစီလႈပ္ရွားမႈအတြက္ အခက္အခဲမ်ားကုိ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ျဖတ္သန္းေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနျဖင့္ မာသုိင္းလုိ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးမွတဆင့္ ဒီမုိကေရစီအေရးဆီသုိ႔ တစတစ ဦးတည္လာသည္မ်ိဳးမဟုတ္။ ႏုိင္ငံေရးဘ၀ အစမွာထဲက ဒီမုိကေရစီအေရးျဖင့္ ပြဲဦးထြက္လာေသာေၾကာင့္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာအစုိးရ၏ အႏၱာရယ္ႏွင့္ အခ်ိန္ေစာလ်င္စြာ ပုိမုိနီးစပ္ခဲ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ သံုးႀကိမ္ျဖင့္ စုစုေပါင္း ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ အထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရသည္။ တရာမွ်တမႈကင္းမဲ့ေသာ ေရခံေျမခံတြင္ ဒီမုိကေရစီအညွာကုိ မိမိရရဆုပ္ကုိင္လုိသူတုိ႔ ေပးဆပ္ခဲ့ရသည့္ သမုိင္းတန္ဖုိးလည္း ျဖစ္သည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ လမ္းစဥ္သည္ ဒီမုိကေရစီကုိ ေရွ႕တန္းတင္ထားေသာ္လည္း အေျခခံအက်ဆုံးျဖစ္သည့္ ျပည္သူ႔ဘ၀ လုိအပ္ခ်က္ကုိ ျဖည့္တင္းလုိျခင္းမွေန၍ ကင္းကြာမသြားခဲ့ပါ။ ႏုိင္ငံအႏွံ႔သြားလာေနေသာ မဲဆြယ္ပြဲမ်ား၌ ျပည္သူလူထု ၀င္ေငြျမင့္မားေရး၊ အလုပ္အကုိင္သစ္မ်ားေဖာ္ထုတ္ေရး၊ ပညာသင္ၾကားမႈအဆင့္ျမင့္ေရး၊ တရားဥပေဒစုိးမုိးေရး အပါအ၀င္ စစ္မွန္ေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္းမ်ားကုိ လူထုအား အစဥ္တစုိက္အသိေပးေျပာဆုိခဲ့သည္။
ထုိ႔ျပင္ ျမစ္ဆုံအေရးကဲ့သုိ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးတြင္လည္း ျပည္သူမ်ား၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ကုိ ထြန္းညိွေပးခဲ့ျပန္ေသးသည္။
ကြ်န္ေတာ့္အေနျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ ခရီးစဥ္မ်ားကုိ ၾကားရတုိင္း ငွက္ပိတုန္းေလးသည္ အရြယ္အစားႏွင့္ႀကံ့ခုိင္မႈကုိ ဂရုမထားဘဲ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံံ မနားမေန လြန္းထုိးသြားလာေနရသလုိ ခံစားမိပါသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ပုံျပင္ထဲကလုိ ေတာမီးေလာင္ကြ်မ္းေနေသာ သစ္ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုႏွင့္ တူခ်င္မွတူပါလိမ့္မည္။
သုိ႔ေသာ္ မုိးကုိ ငံ့မြတ္စြာ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည့္ ေျခာက္ေသြ႔သစ္ေတာတစ္ခုေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ဖြယ္ရာရွိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေရာက္ေလရာေနရာတုိင္းတြင္ ပါသမွ်ေမတၱာမုိးကုိ ရြာႏုိင္သေလာက္ရြာခ်သည့္တုိင္ ေလာက္ငွပုံမရပါ။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သည္ ငွက္ပိတုန္းတစ္ေကာင္ထဲက ေရသယ္ေနသည့္အျဖစ္ကုိ ထုိင္ၾကည့္ေနၾကေတာ့မည္လားဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေမးရေတာ့မည္အခ်ိန္ ေရာက္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ေအးရာေအးေၾကာင္း ေဘးထုိင္ေနသည့္ လူအုပ္ထဲတြင္ေရာက္ေနသည္လား.. (သုိ႔မဟုတ္) မႏုိင္၀န္ထမ္းေနျခင္းကုိ အျပစ္တင္ရႈတ္ခ်တတ္သည့္ အဆုိးျမင္၀ါဒီ လူအုပ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနသည္လား… သဲကြဲဖုိ႔ လုိအပ္ေနပါသည္။
ေသခ်ာသည္မွာ ကုိယ့္ႏႈတ္သီးထဲက ေရတစ္စက္၏တန္ဖုိးကုိ မည္သုိ႔မွ်လ်စ္လ်ဳမရႈသင့္ေသာ အခါကာလထဲသုိ႔ ေရာက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ၀ုိင္း၀န္းျပီး ထပ္ခါတလဲလဲ ရြာခ်လုိက္လွ်င္ .. ဧရာမမုိးဥတုႀကီး ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။
ထုိေရစက္ေရေပါက္မ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေျခာက္ေသြ႔ေနခဲ့ေသာ ေတာအုပ္ၾကီးကုိ စိမ္းစုိေ၀ဆာလာေစႏုိင္ေသာ အဓိကအင္အားႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ လက္ေတြ႔ ထ လုပ္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ မယုံလွ်င္ပုံျပင္မွတ္ ဟူ၍ပင္ ေျပာရေလာက္ေအာင္ အေျပာင္းအလဲႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ေ၀းသည္ျဖစ္ေစ..၊ နီးသည္ျဖစ္ေစ.. ၊ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အားလုံး ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ မုိးေကာင္ကင္ယံတြင္ ျပိဳင္တူအေတာင္ျဖန္႔ရင္း ဆုံစည္းခ်င္ပါသည္။
သူရိယမ်ိဳး
No comments:
Post a Comment