အစိမ္းေရာင္ ယူနီေဖာင္း ဒီမို ကေရစီမွ အ၀ါေရာင္ စကတ္ ဒီမို ကေရစီသို႔

အစိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္း ဒီမိုကေရစီမွ အ၀ါေရာင္စကတ္ ဒီမိုကေရစီသို႔
ဓါတ္ပံု (Narinjara)

တစ္ေခတ္ေတာ့ ဆန္းလာေတာ့မည္ထင္သည္။ ဂ်ာနယ္ႀကီးမ်ားမွာေတာ့ ဇာတ္လမ္းေတြ တတိယပိုင္းလို႔ေတာင္ တင္စားေနၾက ပါသတ့ဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာေတာ့ က်ည္ေပြ႕ကို ထရံရက္သည္မ်ဳိး ဆြဲမရ ေစ့မရ၊ ဦးကနင္း ပ့ဲကေပၚ၊ ပ့ဲကနင္း ဦးကေပၚ။ ဘယ္သူမွ မသံုးသည့္ ေလွဆိုးတစ္စီးႏွင့္ ဘယ္သူမွ မကူးသည့္ ကမ္းမျမင္လမ္းျမင္ သမုဒၵရာႀကီးကို တက္ဘဲ က်ဳိးက်ဳိး ေလွဘဲမွာက္ေမွာက္ ကူးခတ္ရမည့္တာ၀န္ကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ယူလိုက္ၾကသည္။ ဒီၾကားထဲ ဆဲသူကဆဲ၊ ၾသဘာေပးသူကေပးႏွင့္ ခရီးၾကမ္းႏွင္ရ တာက ပြက္လံုးညံေနတ့ဲၾကားထဲမွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ဟု ယူဆမိသည္။

ေ႐ွ႕ကိုပဲ အားျပဳေနေတာ့ ေနာက္မွာ ဘာေတြျဖစ္ခ့ဲသလဲဆိုတာကို တခ်က္ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဟာလြန္ခ့ဲတ့ဲႏွစ္ေပါင္း ၆၃ -ႏွစ္ ေလာက္ကစၿပီးသူမ်ားတင္စားၾကသလိုမ်ဳိး တစ္လံုး တစ္ပါဒႏွင့္ အသံုးက်ေအာင္ေတာ့ ေျပာလိုက္ ခ်င္ေသးသည္။ မေျပာ မသိ၊ မတီးမျမည္ဆိုသလိုမ်ဳိး လက္သည္းဆိတ္ လက္မ မခံႏိုင္၊ စိတ္ထဲမွာက သမိုင္းဆရာႀကီးေတြ ေရးျပ၊ ေျပာျပလို႔ တစ္စြန္း တစ္စသိထားတာေလးကို အ႐ိုးစြဲေအာင္ သူမ်ားကိုလည္း ၾကြားလိုက္ ခ်င္သည္။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္က ဒို႔တိုင္းရင္းသားေတြ၊ စည္ေတာ္ပိုင္တ့ဲလူမ်ိးေတြက စည္ေတာ္ယြန္း၊ အိုးစည္ရွိသူေတြက အုိးစည္တီးၾက၊ ဖားစည္ ရွိသူေတြကလည္း အားက်မခံႀကိဳဆိုလုိက္ၾကတာ၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စည္း႐ံုးရန္လာသူမ်ားက လည္း ဇာတ္မင္းသမီး၀တ္သလိုမ်ဳိး ဟိုေဒသေရာက္ ဟို၀တ္စံု၊ ဒီေဒသေရာက္ ဒီ၀တ္စံု၊ ဟန္အမူအရာေကာင္းေကာင္းႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္ျပလုိက္ေတာ့ လက္ညွိဳးျဖတ္မည့္သူကလည္း ဒူးေထာက္၊ အရက္ ကိုးေမာင္းေသာက္ထားသည့္ အမ်ဳိးသား၀ါဒီ ဆင္ေျပာင္ႀကီးမ်ားလည္း အားလ်ားေမွာက္၊ ဒို႔အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒကို ဘယ္သူမွ႐ိုက္ခ်ဳိးႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒို႔က အမ်ဳိးသားေရးမွ အမ်ဳိးသားေရး၊ လံုး၀ေရမေရာဘူး။ အမ်ဳိးသားစစ္စစ္ သစၥကပုရပုိဒ္လို အေတြး အေခၚေပါင္း တစ္ေထာင္ကို ေလ့လာထားသူမ်ား ကလည္း ေ႐ႊျပည္ေအး တရားမွာ အသာေလး ေပ်ာ့ေခြသြားၾကေလသတည္း။

“ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ရမွာပါ။ ပညာတတ္ေတြဆိုလို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ရခိုင္ေတြပဲရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဘာေတြမ်ား ကြာျခားေနလုိ႔လဲ။ အား လံုး အတူတူပဲမဟုတ္လား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လုပ္ေျပာတာကို အဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး ရိွတာကိုပံုအပ္ေလေတာ့   ျပန္ေတာင္းတ့ဲအခါ ဓါးဆြဲတုတ္ဆြဲျဖစ္ကုန္ၿပီ။ ဘယ္လိုလဲ၊ ၀ါးႏုက ၀ါးရင့္ကိုပတ္လို ႔မရဘူးဆို၊ အပတ္ခံလိုက္ရတာက ဘိလပ္   ျပန္၊ ဆံျဖဴသြားက်ဳိး၊ ၾကာအိုက်။ လာပတ္သူက ႏုႏု႐ြ႐ြကေလး။ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံု စတိတ္ခ်ဳိးပိုင္း၊ ဘာမသိညာ မသိ ဟီးလီးဟားလားႏွင့္ တစ္ခန္းရပ္သြားသည္။

ေတာင္႐ွည္ပုဆိုးႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခတ္

၁၉၄၈-ခုမွာ မ်က္ႏွာျဖဴေတြထြက္သြားေတာ့ အျဖဴမဟုတ္၊ အနက္မဟုတ္၊ အ၀ါေရာင္ေတာင္႐ွည္ပုဆိုးေတြနဲ႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခံုေပၚမွာ ဆက္လက္ကျပရန္ ပြဲထြက္လာခ့ဲၾကသည္။ ေတာင္႐ွည္ပုဆိုးက အ၀ါေရာင္ေခါင္းေပါင္းက ညာခ်၊ တုိင္းရင္း သားမ်ားက လူ႐ႊင္ေတာ္ေနရာကေနၿပီး လိမ္သမွ်ခံ၊ ညာသမွ်က် မင္းသားပါးခ်သမွ် ႀကိတ္မွိတ္ခံခ့ဲရသည္က ၄၈-မွသည္ ၆၂- သို႔ထိ။ ဒီကာလ အေတာအတြင္းမွာ အားလ်ားေမွာက္ခ့ဲၾကသူေတြ ထထိုင္၊ ဒူးေထာက္သူေတြက မတ္တပ္ရပ္ေလေတာ့မႀကံဳစ ဖူး၊ အျဖစ္ထူးလာသည့္ ေရာင္စံုသူပုန္ႏွင့္ ဗမာျပည္ ပြက္ပြက္ဆူေလေတာ့သည္။ဖဆပလ အကြဲအၿပဲ ၾကားထဲမွာ အကြက္ေခ်ာင္း   ေနၾကသည့္ တုိင္းရင္းသားပါတီမ်ားကလည္း ျပည္နယ္ေတာင္း။ ေခါင္း႐ွဳပ္မခံ၊ သမိုင္းတရားခံမျဖစ္လိုသည့္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏု က ဒီေလာက္ပူအိုက္သည့္ ရာသီမွာ ေတာင္႐ွည္ပုဆိုးႏွင့္ မေလွ်ာက္ကန္ေတာ့ဘူး။ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ပဲ သင့္ေတာ္ေတာ့မည္။ “မင္းပုဆိုးခၽြတ္ေတာ့”ဟု ပုေရာဟိတ္ႀကီးက ေဟာကိန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။

စစ္ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္ေခတ္

လက္နက္ပုန္းမ်ားကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ဘုရားတကာႀကီး၊ေက်ာင္းတကာႀကီး အနားယူသြားေတာ့ စားမည္၀ါးမည္ တကဲကဲႏွင့္ စစ္ဘီလူးႀကီး ဗိုလ္ေန၀င္းက ၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔မွာ ဇာတ္ၾကမ္းျပဇာတ္ တစ္ခန္းကို နိဒါန္းပ်ဳိးလာေလသည္။ ဗမာျပည္ သူ ေတြက ဇာတ္ၾကမ္းကို ကျပခ်င္ၾက သည္။ မၾကမ္းလို႔မျဖစ္ပါေတာ့။ ခ၀ဲၿခံ တိုက္ပဲြမ်ားမွ ရရွိလာသည့္ သင္ခန္းစာတပံုႀကီး။ “ဓါးဓါးခ်င္း၊ လွံလွံခ်င္း” ႀကိမ္းလိုက္ၾကျပန္ေသးသည္။ “လိုခ်င္ လွ်င္တိုက္ယူ”ဆိုတာလည္း ပါလိုက္ျပန္ေသးသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ   ေတာ့ ပုေရာဟိတ္ႀကီးက ဗႏၶဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ဖ်ာတင္းလာ၍ တိုင္းေရးျပည္ေရး အင္ ပါယာအေရးကို လွည့္ၾကည့္လုိက္ ခ်ိန္မွာ အေျပာမျဖစ္ ေျပာရေတာ့သည္။ “ေဟ့ ေမာင္မင္း၊ ျမန္မာ့ဦးေခါင္း အေနာက္သို႔ ညႊတ္ရတာ ဘယ္သူ ႔ေၾကာင့္ ထင္လဲ”။   ျပည္နယ္လိုခ်င္သူေတြမ်ားကို ဆိုင္းဘုတ္ျပည္နယ္ႀကီး ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ႐ံုကာၿပီး ျပရေလေတာ့သည္။

ေအာက္ေျခတိုင္မ်ားက တစ္တိုင္ၿပီးတစ္တိုင္ လဲသြားေသာ္လည္း ေခါင္မိုးႀကီးကမၿပိဳႏိုင္။ တုိင္းျပည္တြင္ စားစရာမရွိ။ ဥကၠ႒ႀကီး က ေငြမ႐ွားေ႐ႊမ႐ွား၊ ကားမ်ားထားစရာမရွိသည့္ စနစ္ဆိုးေခတ္ဆိုး တစ္ခုက ၂၆ ႏွစ္ ၾကာလာသည့္အခါ ပ်က္ျခင္းမလွ ပ်က္စီး ရသည္မွာဓမၼတာပင္ျဖစ္သည္။ လူလွဳိင္းႀကီး ထဲမွာ သမဂၢေပါင္းမ်ားေပၚလာသည္။ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကား ေၾကာက္ခမန္းလိလိ   ျဖစ္လာသည္။ မျဖစ္သင့္။ မသိသူမ်ားကေတာ့ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္ၾက သည္။ သိသူမ်ားက ဒီမိုကေရစီ အသံမၾကားခ်င္။ တင္ေန သည့္ သမိုင္းေၾကြး ဆပ္ကုန္မွာမဟုတ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၾကားဖူးသည့္ ဗ်ာဗ်ာဆန္သီျခင္း တြင္ ျဖစ္သည္။ “ေနာက္တစ္ေခါက္ လာျပန္ၿပီေဟ့”။

ဒို႔ဗမာအေရးသံုးပါးျဖင့္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးေခတ္

ျပည္သူကုိ အာဏာစဥ့္အိုးထဲဖိထည့္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္သည့္ တစ္ေခတ္ဆန္းပါေတာ့သည္။ “ၿငိမ္၊ ၀ပ္၊ ပိ၊ ျပား” ဘယ္က႐ွာထားသည့္ စကားလံုးမ်ားလဲမသိ။ နာမည္ႀကီးကိုက ေၾကာက္ခမန္း၊ လန္႔ခမန္း။ ေခတ္တစ္ေခတ္ေျပာင္းတိုင္း ျပည္သူသည္ အသာစံခ့ဲရ သည္မရွိ။ တစ္ေခတ္တစ္ေခတ္ ဆိုးသထက္ဆိုး သည္ကုိ ခါးသီးစြာခံစားခ့ဲရသည္။ ၁၉၆၄-ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္သိမ္းစဥ္ကလည္း အမွဳိက္ပံုးသာ က်န္လိုက္သည္။ ဤသည္ကားစနစ္ေၾကာင့္ဟုေျပာ၍ ရသည္။ ထိုအခ်ိန္အခါကကမာၻ႔ေရစီးေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ က ျပည္သူပိုင္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ပိုင္ ေခတ္စားခ့ဲသည္။ ယခုေတာ့ ဤသို႔မဟုတ္ပါ။ ထင္ရာႀကဲသည့္   ေခတ္ႀကီး။ မာရွယ္ေလာဆိုတာ စစ္ေျမျပင္မွာ ထုတ္တ့ဲအမိန္႔လို႔သာ ၾကားဖူးေသာ္လည္း ျပဳသမွ်ခံၾကရသည့္ အရပ္သားၾကားထဲမွာ ခ်ခင္းလိုက္သည့္ အခါ လိုင္စင္ရ ဓားျပေခတ္ႀကီးတစ္ခတ္ကား မဆလ လက္ထက္မွ က်န္လိုက္သည့္အမွဳိက္ပံုကို ၿပဲၿပဲကုန္ေအာင္ ႐ွာေဖြယူၾကျပန္   ေတာ့သည္။ ၁၉၈၈ -ခု မွ သည္ ၂၀၁၀-ခုႏွစ္သို႔ထိ နယ္စား၊ ပယ္စား၊ ဌာနစားမ်ားကို ျပန္မေျပာေလနဲ႔။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေန၊ ပိပိရိရိ ထိုင္၊ ျပားျပား၀ပ္ထား၊ ဒို႔တာ၀န္အေရးသံုးပါးျဖင့္ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းလာသည္။

ပန္းႏုေရာင္စကတ္ႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး

အေျပာင္းအလဲမ်ား ျမန္ဆန္လြန္းသည္မို႔ မ်က္ေစ့ႏွစ္လံုးတည္းျဖင့္ ၾကည့္၍မေနႏိုင္။ ေျခသြက္လက္သြက္ႏွင့္ မ်က္စိ စပါးေမႊး စူးရေလာက္ေအာင္ အေျပးအလႊား ကစားေနၾကသည္။ ဘယ္သူ႔လက္ထဲေရာက္မွာလဲ။ ဘယ္သူေတြသယ္လာမလဲ။ ေမးခြန္း   ေတြ အမ်ားႀကီး၊ အေျဖကေတာ့ ႐ွင္းေနၿပီးသား ပါ။ အ၀တ္အစားေျပာင္း၊ လူေျပာင္း၊ ကကြက္ေျပာင္းေသာ္လည္း ဇာတ္ ဆရာ အလိုက် ကျပရမွာပါ။ မင္းသားထြက္ရမည့္ေနရာမွာ မင္းသားထြက္။ လူ႐ႊင္ေတာ္ထြက္ရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ လူ႐ႊင္   ေတာ္ အလွည့္ပါ။ လူၾကမ္းအလွည့္က်ျပန္ေတာ့လည္း အျမင္ကတ္ေအာင္ ၾကမ္းျပရမွာက ဒို႔ ဇာတ္သမားတာ၀န္ပါ။ ယခုေခတ္မွာက နီလို႔မရသည့္ေခတ္၊ စိမ္း၍မျဖစ္သည့္ေခတ္၊ ေတာေတာင္မ်ားမွာေတာင္ အစိမ္းေရာင္ေတြ ေပ်ာက္ကုန္ပါၿပီ။ ပန္းႏု   ေရာင္စ ကတ္ကုိ ၀တ္ဆင္ၿပီး ဇာတ္ဆရာခိုင္းတာကို သ႐ုပ္ေဖာ္ရေတာ့မည္။ ေစာေစာပိုင္းက ပ၇ိသတ္နည္းေတာ့ ဒီပြဲမွာ မကေတာ့ပါ ဘူးတ့ဲ။ ဆိုင္း ဘုတ္ႀကီးဆြဲၿပီး ဇာတ္႐ံုေ႐ွ႕ခ်ိန္ထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့ တီးလံုးသံေလးက နားထဲစူးခ်၀င္လာေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေနမထိထိုင္မရ။ စားမ၀င္ အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ရေလသလား။ “ေၾကး၊ေရ၊ေလ၊ တပ္မေတာ္အတြင္းက သူငယ္ခ်င္းတို႔ရယ္” တီးလံုးမွာ ဇာတ္ေမွ်ာပါေတာ့သည္။

ဇာတ္ခံုေ႐ွ႕ခ်ိတ္ထားသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ေဘးနားမွာ တဟားဟားတ၀ါး၀ါးႏွင့္ လက္ခုပ္သံ၊ ၾသဘာသံမစဲ တေဖြးေဖြးျဖစ္ေန သည့္ လူအုပ္ႀကီးခမ်ား ဆိုင္းဘုတ္ေ႐ွ႕မွာေနရမွာလား၊ သူမ်ားထုိင္သလို ေရာထိုင္ရမွာလား၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ မထူးေတာ့ ပါဘူး ဟယ္ ကုလားလည္း လူပါပဲဆိုသလို ႐ွက္ကိုး ႐ွက္ကန္းႏွင့္ ေနရာမရမွာစိုးလို႔ ပြဲခင္းထဲအတင္းတိုး၀င္ရေခ်ရဲ။ ဒီေတာ့ ပြဲခင္းႀကီး တစ္ခုလံုး ဆူညံလာသည္။ နဂိုၾကည့္ေနတ့ဲ ပရိသတ္ေတြက ၿငိမ္ၿငိမ္ ကေလးႏွင့္ စိတ္၀င္စားစြာၾကည့္ေနၾကသည္။ တေသာ   ေသာ၀င္လာသည့္ ပရိသတ္ႀကီးကေတာ့ “ေၾကး၊ေရ၊ေလ တပ္မေတာ္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းတို႔ ရယ္” သီခ်င္းစာပိုဒ္ကို သံၿပိဳင္ဆို ရင္း လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြၾကားထဲမွာ ျမဴးေပ်ာ္ေနၾကတာၾကည့္ရင္း ဒို႔ဇာတ္ပြဲႀကီး ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္တာလဲ ရင္တသသႏွင့္ အံ့ ၾသမဆံုး၊ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ၾကရရွာသည္။

ဖြတ္ထြက္မွေတာင္ပို႔မွန္းမသိေစခ်င္

ေျပာင္းေတာ့ေျပာင္းတယ္။ ဘာေတြမ်ားေျပာင္းလာမလဲလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္ၾကတာ အ၀တ္အစားေျပာင္းလိုက္ေတာ့မွ အံ့ၾသသြားရသည္။ မ်က္ေစ့ အျမင္မွာ တစ္ခုခု အဆန္းတၾကယ္ ျဖစ္သြားတာေတာ့ ၀မ္းသာပါရဲ႕။ ခုကေတာ့ စစ္ယူနီေဖာင္း ကေန ေယာပုဆိုး၊ ပင္နီတိုက္ပံုပဲေျပာင္းေသးတာ။ ေနာက္ ဆို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ပန္းႏုေရာင္စကတ္ႏွင့္ ရင္ဖံုးအက်ၤီနဲ႔ပဲျမင္ ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ထိုင္မသိမ္းထဘီႏွင့္ ေမာ္ဒယ္ဂဲလ္မ်ား ၀တ္ဆင္ေနၾကတ့ဲ ဖက္႐ွင္ အက်ၤီေတြနဲ႔ပဲ ျမင္ၾကရမွာလား။ အေျဖမသိ ပေဟဠိေတာ့မဟုတ္၊ ေျပးၾကည့္တာထက္ ေတြးၾကည့္တာနဲ႔ ျမင္တယ္ဆိုပဲ။ “အလကားရတ့ဲႏြား သြားၿဖဲ မၾကည့္နဲ႔” ဆိုပါလား။ ၿဖဲလို႔ေတာ့ၾကည့္ရမွာ။ သြားတစ္ေခ်ာင္းမွ မပါရင္ ထမင္းရည္႐ွာေကၽြးဖို႔ အခ်ိန္မ႐ွိ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အ၀တ္အစား ပဲေျပာင္းေျပာင္း၊ လူပဲေျပာင္းေျပာင္း၊ အေဟာင္းကေတာ့ အေဟာင္းပါပဲ။ ဒီလို ေဟာင္းႏြမ္းေနတ့ဲ ပစၥည္းထဲမွာ ႏိုင္ငံျခားက လာတ့ဲ ဘယ္လိုပစၥည္းအသစ္ အဆန္းမ်ားႏွင့္ အစားထိုးပါေစ၊ အသစ္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ နဂို႐ွိေနတ့ဲ ပစၥည္းမွမေကာင္း   ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဒို႔လူေတြက ကုမၸဏီ နာမည္ကိုတန္ဖိုးထားတယ္၊ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ဒိတ္ဒိတ္ႀကဲ ကုမၸဏီျဖစ္   ေလေတာ့ ဒီနာမည္ေလးနဲ႔ပဲ၊ ဒီတံဆိပ္ကေလးနဲ႔ပဲ အသံုးတည့္ႏိုင္တယ္။ ပိုစတာေတြ၊  ေၾကာ္ျငာေတြ၊ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြက လည္း လမ္းဆံုလမ္းၾကား၊ အိမ္သာနားမက်န္ စိုက္ထူေလေတာ့ ကုမၸဏီေသးေသးေလး ဆိုင္းဘုတ္ကို စိုက္ထူထားသူတစ္ခ်ဳိ ႕ေတာင္ သူရဲေဘာေၾကာင္ေနလားမသိ။ ျပဇာတ္ထဲက ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ ေျပာသလို “မေၾကာက္ပါနဲ႔ မျမေအးရယ္၊ မိုးေပၚေထာင္   ေဖာက္တာပါ”လို႔ပဲေျပာလိုက္ပါရေစ။ သနားစရာေကာင္းတာက ဒို႔ျပည္သူေတြပါ။ ဘုရားမွတ္လို႔ ကိုးကြယ္လိုက္ၾကတာ၊ ဖြတ္ ႀကီးထြက္သြားမွ “အေမေလး ေတာင္ပို႔ႀကီးပါ လား” အျဖစ္မ်ဳိး တစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ အႀကိမ္ေပါင္းကမနည္းေတာ့ပါ။ တစ္ခါလာ လည္းခံ၊ ေနာက္တစ္ခါလာလည္းခံ၊ အၿမဲတမ္းခံေနရေတာ့ ေနာင္တ မရၾကသည့္အျပင္ ထုသားေပသားက်လာ၍လားမသိ။ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ၾကေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ကသာအေရးႀကီးပါတယ္ ဆိုပါလား။ ၾကည့္ေန၊ ေစာင့္ၾကည့္   ေန၊ ျဖစ္ လာ မွာပါ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၆၄ ႏွစ္ေျမာက္လြတ္လုပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔ႀကီးက စည္ကားစြာနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားပါေလေတာ့သည္။

မပူၾကပါနဲ႔၊ ေခတ္စနစ္ႏွင့္အညီ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီသည္လည္း ဆန္းသစ္လာေတာ့မွာေသခ်ာပါသည္။ ဒီဆန္းသစ္မွဳကေတာ့ ဟိုတုန္းကလို အစိမ္းေရာင္ အ၀ါေရာင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ “ပန္းႏုေရာင္စကတ္ႏွင့္ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ” ဇာတ္လမ္းကို ေစာင့္ ၾကည့္ရင္း ၾကမ္းတမ္းတ့ဲဘ၀ကို ရင္ေကာ့မခံဘဲ တြန္း လွန္ပစ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါစို႔။

တိုးတက္ခိုင္
တိုးတက္ေရးသတင္းလႊာ အတြဲ(၂)၊အမွတ္(၄)မွ-

အထက္ပါ “အစိမ္းေရာင္ယူနီေဖာင္း ဒီမိုကေရစီမွ အ၀ါေရာင္စကတ္ ဒီမိုကေရစီသို႔ ” ေဆာင္းပါးႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး စာေပ စိစစ္ေရးမွ ထုတ္ေ၀သူ အား ေခၚယူသတိေပးမူ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

                                                                                        Arakan Review-မွ