ျမန္မာျပည္မွာ ၁၁ ရက္ (တတိယပုိင္း)

က်ေနာ္တို႔ ထိုင္းျမန္မာ နယ္စပ္ကလာတဲ့ ရခိုင္ျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီ အဖြဲ႔၀င္ေတြဟာ ရန္ကုန္မွာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီ ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ အထင္ကရ ပုဂၢိဳလ္ တဦးျဖစ္တဲ့ ဦးေအးသာေအာင္နဲ႔ ဒုဥကၠ႒ ခိုင္စိုးႏိုင္ေအာင္တို႔ရဲ႕ ေဆြးေႏြးမႈက အေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ လက္ရွိအစိုးရအေနနဲ႔ Nationwide cease-fire ႏိုင္ငံတ၀ွမ္း အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကို ေၾကျငာရမယ္လို႔ သူရဲ့ အျမင္ကို တင္ျပသြားပါတယ္။
“ႏိုင္ငံေရးအရ မေျဖရွင္းဘူးဆိုရင္ စစ္မွန္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး” လို႔ တင္ျပေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဦးေအးသာေအာင္နဲ႔ KIO ေခါင္းေဆာင္တို႔ရဲ့ အျမင္ေတြ တူညီတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ေတြ အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကိုပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ (၁) နယ္ကြၽန္ေနတဲ့ ျမန္မာအစိုးရ စစ္တပ္ေတြကို ဆုတ္ခြာေပးဖို႔၊ (၂) အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရး လက္မွတ္ေရးထုိးစဥ္မွာ ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးက သက္ေသအျဖစ္ ပါရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အပစ္အခတ္ ရပ္စဲၿပီးတာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ေဆြးေႏြးမႈေတြကို ဆက္တိုက္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ KIO ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ေတြေျပာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမႈဆိုတာ တန္းတူးေရးနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ျပဌာန္းခြင့္ကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။
ဦးေအးသာေအာင္ရဲ႕ အျမင္ကို က်ေနာ္အင္မတန္မွ ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။ “စစ္မွန္တဲ့ ဖက္ဒရယ္မူကိုသာ ေဆြးေႏြးေစလို” တဲ့ ရခိုင့္ေခါင္းေဆာင္တဦးရဲ့ အျမင္ကိုေလးစားမိပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျဖစ္စဥ္ဆိုတာ ခက္ခဲသေလာက္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ခရီးစဥ္နဲ႔အတြင္းမွာ ရခိုင့္လူမ်ိဳး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ဘ၀တူ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ လက္တြဲ တိုက္ပြဲ၀င္မွသာ တန္းတူေရးနဲ႔ ကုိယ္ပိုင္ျပဌာန္းပိုင္ခြင့္ကို ရရွိႏိုင္မယ္လို႔ သတိေပးၾကပါတယ္။ တန္းတူေရးနဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ျပဌာန္းခြင့္ ရရွိေရးကို တိုက္လာတာ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ အသက္၊ ေသြးေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာလည္း မနည္းေတာ့ၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ တိုင္းရင္းသားေတြဟာ မိမိေျမက ထုတ္လုပ္တဲ့ ဘယ္သယံဇာတ ကိုမွ မခံစားရတာလည္း လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အတူပါလာတဲ့ အေမြေတြပါ။ အခုဆိုရင္ တိုင္းရင္းသားတို႔ရဲ့ သည္းခံခြင့္လႊတ္ႏိုင္မႈက ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္ေနၿပီဆုိတာ ႏိုင္ငံေရးကုိေလ့လာသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သေဘာတူတဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။
“တုိင္းရင္းသားေဒသေတြက ထြက္တဲ့ ေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ေတြ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ေငြေတြကို တိုင္းရင္းသားေတြ လိုအပ္တဲ့ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရးနဲ႔ ေဒသဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေတြမွာ သုံးသင့္ေၾကာင္း” ကမၻာဘဏ္ရဲ့ စီးပြားေရးပညာရွင္ ဗီကရမ္ ေနရူးက သတိေပးထားပါတယ္။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ ကခ်င္ျပည္နယ္က စစ္ပြဲေတြဆိုတာလည္း သဘာ၀အရင္းအျမစ္ကို ပိုင္ဆိုင္လိုတဲ့ ေလာဘေဇာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ စစ္ပြဲေတြဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ သဘာ၀သယံဇာတ ေပါမ်ားႂကြယ္၀ျခင္းဟာ ႏုိင္ငံနဲ႔ လူမ်ိဳးအတြက္ က်ိန္စာသင့္တဲ့ ပစၥည္းျဖစ္ေနတယ္ ဆိုရင္မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ တိုင္းရင္းသားေတြ ဖိႏွိပ္မႈခံေနရာတာကို ခံျပင္းေနတဲ့ စာနယ္ဇင္းသမားတဦးက “တိုင္းရင္းသားေတြမွာ ဒူးေထာက္ အညံ့ခံၿပီး ေသမလား၊ သတၱိရွိရွိ တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး ေသမလား ဆိုတဲ့ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းဆုံ လမ္းခြကို ေရာက္ေနၿပီ” လို႔ ေျပာပါတယ္။

ျပားစရာမရွိေတာ့တဲ့ ယပ္ေတာင္ (သို႔) ရခိုင္လူမ်ိဳး
ရခိုင္ျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးပါတီရဲ႕ တြဲဘက္အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ခိုင္သုခ ေျပာဆိုတဲ့ “ဆင္နင္းေပမယ့္ ယပ္ေတာင္က ဒီထက္မျပားေတာ့ဘူး” ဆိုတဲ့စကားကို သေဘာက်လို႔ ဒီေခါင္းစဥ္းေလးကို ေပးလိုက္တာပါ။
က်ေနာ္တို႔ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္က လာတဲ့အဖြဲ႔ဟာ ဧၿပီလ ၄ ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္ကေန စစ္ေတြကို ေလယဥ္နဲ႔ သြားရပါတယ္။ နံနက္ ၇နာရီ ၄၅ မိနစ္က ထြက္တဲ့ေလယဥ္ဟာ နံနက္ ၈ နာရီ ၄၀ မိနစ္ ေလာက္မွာ စစ္ေတြကို ေရာက္ပါတယ္။ ေလယဥ္ကြင္းကို ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေမွ်ာ္မွန္းမထားတဲ့ လူအုပ္ႀကီးနဲ႔ သြားတိုးပါေတာ့တယ္။ လူထုသိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကိဳဆိုေနတာကို ေတြ႔ရလို႔ ၀မ္းသာရပါတယ္။
ေလဆိပ္ကေန က်ေနာ္တို႔အစည္းအေ၀းလုပ္မယ့္ စစ္ေတြဟိုတယ္ကို တိုက္ရိုက္သြားဖို႔ ရခိုင္ျပည္နယ္ လုံုုၿခဳံေရးနဲ႔ နယ္စပ္ေရးရာ၀န္ႀကီးက ေျပာဆိုလာပါတယ္။ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ ဘုရားႀကီးကို ဦးခိုက္ၿပီးမွ ဟိုတယ္ကို သြားမွာ  ျဖစ္ေၾကာင္းညွိႏႈိင္းမႈေတြ လုပ္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း လိုက္ေလ်ာပါတယ္။
ေလယဥ္ေပၚက ဆင္းလာေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ကြဲကြာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပက္ပင္းတိုးၿပီး အလြမ္းသယ္ လိုက္ရပါေသးတယ္။ စစ္ေတြၿမိဳ႕ကို လွည့္ပတ္ေနစဥ္မွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ကားေတြ အကုန္လုံးနီးပါး လမ္းမေပၚထြက္ လိုက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ စစ္ေတြၿမိဳ႕ခံေတြ ဒီမိုကေရစီရတဲ့ ေန႔အျဖစ္ ေျပာေနၾကပါတယ္။ လမ္းေဘး ၀ဲယာတေလွ်ာက္ ႀကိဳေနၾကတဲ့ ရခိုင္လူထုႀကီးကို ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ရခိုင္လူထုတရပ္လုံး ဘာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္ဆိုတာ အာဏာပိုင္ေတြ သေဘာေပါက္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
လူထု ဒီေလာက္မ်ားတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ အစိုးရအရာရွိ တဦးကိုေမးၾကည့္ေတာ့ “ႏိႈပ္စက္မႈ၊ အႏိုင္က်င့္ ေခါင္းပုံျဖတ္မႈကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လက္နက္မရွိရင္ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ အေသခံတိုက္မဲ့ ေန႔ကို တေန႔ေန႔ေတာ့ ေရာက္လာေတာ့မယ္ဗ်”။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ ေျပာတဲ့ စကားပါ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္။
ေခတ္သစ္ လူေနမႈဘ၀အတြက္ လွ်ပ္စစ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ အေရးပါတယ္။ ျပည္မဘက္မွာ တယူနစ္ကို ၃၅ က်ပ္သာေပးရေပမယ့္ ရခိုင္ျပည္မွာေတာ့ တယူနစ္နစ္ကို ၄၇၅ က်ပ္ ေပးရပါတယ္။ ျပည္မကေန လွ်ပ္စစ္သုံးၿပီး ထုတ္လုပ္တဲ့ (၁၀၀၀) က်ပ္တန္ ကုန္ပစၥည္းတခုကို ရခိုင္ကထုတ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ (၁၃၀၀၀) ကုန္က်မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုကြာဟေနတဲ့လူမႈပတ္၀န္းက်င္၊ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရတဲ့ ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတဲ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတဲ့ စိတ္ေလးနဲ႔ စဥ္းစားလိုက္ရင္ေတာင္ ရႏိုင္တဲ့အေျဖေတြပါ။
လက္ရွိအစိုးရအတြက္ ႏိုင္ငံျခား၀င္ေငြ အဓိကရွာေပးေနတဲ့ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔က ရခိုင္ကမ္းေျမာင္က ထြက္တာပါ။ ေဖါင္စီးရင္း ေရငတ္ရွာတဲ့ ရခိုင္လူထုရဲ့ အေျခအေနကို ျမင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ခံျပင္းမိပါတယ္။
တညေန ညစာစားပြဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ တရပ္ထဲကလာတဲ့ ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီး ေက်ာ္ခင္က ရခိုင္ျပည္နယ္ အစိုးရမွာ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရး၀န္ႀကီး တာ၀န္ယူထားသူျဖစ္ၿပီး ကံမေကာင္းတာက ညစာစားပြဲမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ ထိုင္ရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ညစာစားပြဲဆိုေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေသာက္တဲ့လူကလည္းေသာက္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အျခင္းအရာေတြကို အထူးသျဖင့္ေရွာင္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။
ျပည္နယ္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး၀န္ႀကီး ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္ခင္ကေတာ့ သူလုပ္ေနတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းေတြကို ခ်ီးမြန္းခန္းေတြ ဖြင့္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ခပ္ေထြေထြျဖစ္ေနျပန္၊ ေဖါင္စီးရင္း ေရငတ္ေနတဲ့ အဖိႏွိပ္ခံ ရခိုင္ျပည္သူေတြအတြက္ ခံျပင္းေနရတာေၾကာင့္ စကားတခ်ိဳ႕နဲ႔ တုန္႔ျပန္လိုက္မိတယ္။
“အန္ကယ္လုပ္တဲ့ ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဖေယာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ ဖြင့္တာကို ေျပာတာလား၊ လူထုေတြကို တအိမ္တေယာက္ မလိုက္မေနရေခၚ၊ ေက်ာက္ထု၊ လမ္းေဖါက္တဲ့ ေပၚတာဆြဲေနတာကို ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းလို႔ေခၚသလားလို႔” ေမးမိတယ္။ ဦးေက်ာ္ခင္ ထင္တာက က်ေနာ္တို႔ဟာ ေတာထဲမွာေနတဲ့ေကာင္ ဘာမွမသိဘူး ငါေျပာတာကို လက္ခံမယ့္ေကာင္ေတြလို႔ ေတြးမိပုံရတယ္။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္က စကားျဖတ္မရေတာ့ဘူး။ လက္ခ်ာေပးရေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ႏိုင္ငံရဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈေတြကို တြက္ခ်က္တဲ့အခါ လူတဦးခ်င္းရဲႈ လွ်ပ္စစ္သုံးစြဲမႈ ပမာဏကို တြက္ခ်က္ၿပီး ေျပာတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔တြက္ရင္ ရခိုင္လူဦးေရ ၄ သန္းေလာက္က ေက်ာက္ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားတယ္။
“အန္ကယ္ က်ေနာ္တို႔ရြာကို ေရာက္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ အိမ္ရဲ႕ မီးဖိုက ဘယ္လိုလဲ ဓါတ္ေငြ႔မီးဖိုလား၊ လွ်ပ္စစ္မီးဖိုလား” လို႔ေမးမိတယ္။ ရခိုင္ျပည္လူထု (၉၉.၉) ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ယဥ္ေက်းမႈစေပၚကတည္းက စတင္သုံးစြဲခဲ့တဲ့ ဖိုခေနာက္ သုံးခုကို ဒီေန႔ထိ မီးဖိုအျဖစ္ သုံးစြဲေနတုန္းပဲ။ “ဒါဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ၿပီး တိုးတက္ေနတဲ့ လူအဖြဲ႔အစည္းလား” လို႔ေမးမိတယ္။
အသက္အရြယ္အားျဖင့္ က်ေနာ့္အေဖ အရြယ္ရွိတဲ့ ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႔၀င္ ၀န္ႀကီးတဦးကို ေျပာမိတာ မွားသြားၿပီလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေျပာသင့္တဲ့ အရာကို ေျပာလိုက္တာလို႔ဘဲ မိမိကို္ယ္ကို ေျဖသိမ့္လိုက္တယ္။
က်ေနာ့္အနားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ျပည္နယ္အစိုးရ အရာရွိႀကီးေတြ မ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ေနၾကတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးေစခ်င္ရင္ ျပည္နယ္အစိုးရက ေလလံပစ္ ေရာင္းစားထားတဲ့  ရခိုင္ျပည္နယ္အႏွ႔ံရွိ ေခ်ာင္း၊ ေျမာင္း၊ ျမစ္၊ ပင္လယ္ေတြကို ျပည္သူေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငါးဖမ္းခြင့္ရွိေအာင္ လုပ္ေပးရမယ္လို႔ေျပာေတာ့ ထမင္း၀ိုင္းတခုလုံး တိတ္ဆိတ္သြားပါေတာ့တယ္။
စစ္ဖိနပ္ကို လွ်ာနဲ႔လ်က္ၿပီး ရခိုင္လူထုေတြကို ဂုတ္ေသြးစုတ္ေနတဲ့ အေရွာင္စား စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔ ေခတ္သစ္ သစၥာေဖာက္ ရခိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ရာသီဥတု ေကာင္းတဲ့ ရခိုင္ျပည္၊ ပင္လယ္ျပင္ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ရခိုင္ျပည္၊ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ေတြ ထြက္တဲ့ ရခိုင္ျပည္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ခ်င္းျပည္နယ္ ၿပီးရင္ အဆင္းရဲဆုံး ျပည္နယ္ျဖစ္ေနတာက ဘာေၾကာင့္လဲ။ ရခိုင္ကထြက္တဲ့ ပင္လယ္ငါးေတြကို ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြ ၀ယ္မစားႏိုင္တာ သိပ္မဆန္းေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာရပါမယ္။
ရခိုင္ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႔က ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးေက်ာ္ခင္ဟာ အမွန္တရားတခုကို ေျပာျပခဲ့တယ္။ “ရခို္င္ျပည္မွာ အမ်ိဳးသားေတြ မရွိေတာ့ဘူး” တဲ့။ သိပ္မွန္တဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။ ရခိုင္သမီးပ်ိဳေတြ ရခိုင္လူပ်ိဳတဦးနဲ႔ လက္ထပ္ခ်င္ရင္ ထိုင္း၊ မေလးရွားကို လိုက္လာၿပီး လက္ထပ္ရတဲ့ အေျခအေနကိုေရာက္သြားပါၿပီ။
ရခိုင္ေတြရဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလုပ္ကိုင္ရာ ပင္လယ္၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း အကုန္လုံးကို ေ၀စုခြဲၿပီးေရာင္းစား၊ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ တူးလို႔ ဘယ္ေနရာထိ ငါးမဖမ္းရ၊ တပ္နယ္ေျမ မက်ဴးေက်ာ္ရ၊ တရုတ္ကုမၸဏီပိုင္ စပါးမစိုက္ရ စတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ေအာက္က ရခိုင္ျပည္သူေတြရဲ့ ဘ၀က ၂၁ ရာစု ေခတ္သစ္ကြၽန္စနစ္လို႔ ေျပာရင္မွားမယ္ မထင္ပါ။
လွေရႊ
(အလ်ဥ္းသင့္သလို ဆက္ေရးပါမည္။)

(From Maukkha Eduction Magazine )